Attack of the Mush: Sa Lungot at Pangarap

May lungkot na mararanasan mo na parang hindi mo kakayanin. Parang mahirap huminga. Parang nakakatakot. Parang masakit. Para kang mawawala sa sarili. At may lungkot na, malungkot ka dahil hindi mo matanggap na nagiisa ka sa panahon ng buhay mo na akala mo kaya mo ng hindi.

Minsan iniisip mo kung baket? Nagtatanong ka sa mundo kung may pagugukulang ka ba. Pero ang sagot sa tanong mo’y mailap. Hindi lang talaga para sa iyo. Marahil hindi mo pa nahahanap. Maari din namang nahanap mo na pero pinakawalan mo. O, pwede din namang mas maige na magisa ka kaysa masaktan ka lang. Handa naman akong masaktang muli. Pero yun ay kung mamahalin din ako ng tunay. Saan nga ba mahahanap ang tunay na kaligayahan? Sa ibang tao ba? Sa mga bagay na nais mong makamtan? Sa tagumpay na iyong inaasam? Sa pera? Sa Diyos? Sa pagtanggap sa iyong saraling hanggang ganito na lang ang buhay mo? Maraming pwedeng pagmulan ang ligaya. Maraming paraan na ikaw ay pwedeng sumaya. Pero mas madalas ang may mga pagkakataon na kahit ang pagtanggap sa mga bagay bagay ay hindi sapat. Kagaya ng magmahal ka sa isang tao na hindi kailan man kaya kang mahalin.

Sa buhay may lungkot na sana hindi mo na lang naramdaman. Tulad ng pagmahal mo sa isang taong malayo. O sa taong mahalin mo na may iba ng mahal. O kahit ang pagmamahal sa isang taong hindi nya alam na mahal mo siya at duwag ka na sabihin ang tunay mong nararamdaman sa pagaakalang mawawala siya sa iyo.

May lungkot na nakaka-baliw. Minsan yun ang nararamdaman ko. Minsan nagiisip akong hindi na lang ito ang ganitong buhay na pinili ko. Sana iba na lang. Sana normal. Sana masaya. Sana totoo.

Puro sana.

Puro pangarap.

Puro kabiguan lang.

Sa buhay ng tao may lungkot na mararanasan. Ang tanog: kaya mo ba itong labanan?

Love letters and idealisms by Noel Abelardo

Attack of the Mush: Tuldok

Hindi sa lahat ng pagkakataon kayang mong maghintay sa taong inakala mong iba sa lahat ng iyong nakilala. May mga panahon na nauubos din ang pasensha mo sa pagaakalang matutupad ang mga pangako niya. Sabi nga ni Bob Ong, ““Hiwalayan na kung di ka na masaya. Walang gamot sa tanga kundi pagkukusa.” Madaling sabihin di ba? Lalo na kung hindi naman ikaw ang nasa sitwasyon. Pero tama, isang malaking katangahan ang pananatili sa isang relasyon na isinulat lang sa tubig. Malungkot di ba? Pero di ba’t mas malungkot ang manatili pa sa isang relasyon na wala naman kasiguraduhan. Mas malungkot mag celebrate ng monthsary mag-isa --- na tanging ikaw lang ang nakakaalala. Ikaw lang ang umaasa. Ikaw lang ang bumabati. Ikaw lang sumuslat. Habang siya, hindi mo alam kung buhay pa.

Hindi ba’t lahat naman tayo nangarap na maging masaya araw-araw? Na ang bawat mulat ng mata mo sa umaga kasabay din ng ngiti ng iyong labi dahil may isang taong sa iyo nagpaligaya. Pero mahirap hanapin ang tunay na ligaya sa isang tao. Hindi lahat ng makikilala mo makakasundo mo din at di lang yun, yung mamahalin ka din kagaya ng pagmamahal mo din sa kanya. Naka ilang relasyon ka na ba? Ilan na ang mga taong nagsabing iniibig ka nila? Pero di ba ngayon magisa ka pa din? Minsan di mo mapigil ang sarili mong mag tanong kung ikaw ba ang may kasalanan ng paghihiwalay nyo. Pilit mong inuulit-ulit sa utak mo king may dapat ka bang ginawa para hindi iyon magtapos. Tapos, pag lubog na ang mata mo, puti na ang buhok, namayat na sa kakaisip, at muntik ng mabaliw sa kakatanong, wala ka pa ding mahanap na matinong sagot. Ang saya di ba? Ikaw na ang nagmahal pero ikaw pa din ang nahihirapan.

Hindi maganadang isipin na malas ka sa pagibig. Sabi nga ng matatanda, wag daw ito hingin at baka lalong hindi ibigay. Pero kung tutuusin, wala ka naman talagang choice kung hindi ang magantay lang. Ke-umasa ka o hindi, magaantay ka lang. Tapos kung saka-sakaling dumating nga, paano mo masasabing siya na ang panghabang buhay. Hindi ba’t wala naman din talagang kasiguraduhan sa buhay. Kung yung mga magasawa nga ng sampung taon naghihiwalay din, ano pa ba ang laban ng apat na buwan.

Marapat na bigyan mo din ang sarili mo ng pagkakataong lumigaya. Kahit pa sa piling ito ng iba. Magbakasakali sa taong pwede ka ding mahalin. Yung taong magsasabi sa iyo na hindi ka nya sasaktan, ke-totoo o hindi, ang importante sinabi. Binigyan ka ng kahit onting kasiguraduhan. Onting pagasa na sa bilyong-bilyong tao sa mundo, may isang pwede kang ipaglaban.

Gusto ko ding sumaya, hindi naman masama yun di ba?

Love letters and idealisms by Noel Abelardo